บ.ก. ต้นหอม ศิรอักษร จอมใบหยก

เราชอบอ่านอะไรหดหู่มืดมน ส่วนแมตต์ เฮก เขียนอะไรก็ฮีลใจคนไปหมด

เราชอบพูดจา (เบียวๆ) เหมือนทุกอย่างบนโลกนี้ไร้ความหมาย ส่วนแมตต์ เฮก ชอบหยอดคำถามปลายเปิดให้คนถกคุณค่าของชีวิต

หรือนี่จะเป็นส่วนผสมของกระบวนการบรรณาธิการต้นฉบับแปลที่จะนำไปสู่หายนะ ไม่หรอกมั้ง เรากับแมตต์ เฮก น่าจะต้องมีอะไรเหมือนกันบ้างสิ เช่น เอ่อ เราทั้งสองคนต่างเชื่อว่าเอเลียนมีอยู่จริง … มั้งนะ 

แต่เอาเข้าจริง มันแทบจะไม่สำคัญเลยว่าเราจะชอบงานแนวที่เฮกเขียน หรือเชื่อในสิ่งที่เฮกเชื่อหรือไม่ เพราะเขาไม่ได้เขียน มนุษย์ต่างเดา ขึ้นมาบอกเราว่าอะไรคือความหมายของชีวิตจริงๆ อย่างที่เราเขียนหยอดเอาไว้ในโปรยปกหรอก ตาคนนี้ก็แค่เขียนนิยายคอเมดีดราม่าน่ารักเรื่องนี้ขึ้นมากระทุ้งคนอ่านให้ฉุกคิดถึงเจ้าความหมายที่ว่าในแบบฉบับของตนเท่านั้นเอง

เนื้อเรื่องดำเนินไปผ่านคำบรรยายของต่างดาวนิรนามตั้งแต่ต้นจนจบ เราในฐานะผู้อ่าน (ที่แน่นอนว่าเป็นมนุษย์) ถูกบังคับให้ defamiliarize หรือรื้อถอนเลนส์เดิมที่คุ้นเคยทิ้งไป แล้วมองโลกผ่านเลนส์ใหม่เสมือนสวมบทเป็นสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าพันธุ์ ปรับมุมมาลองมองสิ่งธรรมดาสามัญจากแง่ที่แปลกประหลาด ไม่ปกติดูบ้าง

นี่ไม่ใช่เครื่องมือที่แปลกใหม่อะไรเลย ทุกคนคงพอคุ้นเคยกับ กลาย ของคาฟคา หรือ หทัยแห่งอันธการ ของคอนราด ที่ต่างไปคือเฮกเลือกใช้ประโยชน์จากมันอย่างมีอารมณ์ขัน ปรากฏว่านอกจากจะทำให้อมยิ้มเมื่ออ่านคำแซะแสบสันที่ดังชัดในความคิดของตัวเอก ความใสซื่อของเขาในบางฉากยังทำเอาขำพรืด

และในส่วนของเครื่องมือการค้าประจำตัวเฮกที่มีชื่อว่าความซึ้งกินใจ เขายังคงทำได้ดีเช่นเคย

“ผมมีความคิดว่าอยากเขียนเรื่องนี้ตอนที่อาการโรควิตกกังวลหนักหน่วง ย้อนกลับไปสมัยนั้น ชีวิตรู้สึกแปลกสำหรับผมเหมือนกับผู้เล่าเรื่องไร้นามของเรา ผมใช้ชีวิตในสภาวะหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล” เฮกกล่าวในคำส่งท้าย และเราเห็นด้วยเหลือเกินว่าคงไม่มีเรื่องราวใดที่จะอธิบายห้วงความรู้สึกของคนเป็นไข้ใจได้ดีไปกว่านี้อีก – ผิดแผก แปลกแยก นอกคอก นอกวงโคจร – ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ต่างดาว จนอดนึกสงสัยไม่ได้

สิ่งใดกันที่ทำให้เราเป็นมนุษย์

อ่านจนจบแล้ว เราเองก็ยังไม่แน่ใจว่าคืออะไร ใช่ความความสามารถในการคลิกเลือกเฉพาะภาพสุนัขชิวาวาโดยไม่มีภาพมัฟฟินลูกเกดปะปนหรือเปล่า ก็คงต้องเดากันต่อไป แต่ตอนนี้ที่รู้แน่ คือสิ่งที่ทำให้เรา รู้สึก เป็นมนุษย์ 

มิตรภาพ บทกวี เสียงเพลง สัมผัสอุ่นจากคน (หรือหมาแมว) ที่เรารัก และของอร่อย